Wiesz, czasami mam wrażenie, że zostajemy rozdwojeni w dwóch światach. Znajdujemy się gdzieś na krawędzi. Ja nie potrafiłem się kiedyś odnaleźć w tamtej rzeczywistości, ale na chwile obecną tutaj wcale nie jest lepiej. Czasami po prostu nie wpasowujemy się w żaden schemat. Jesteśmy odłamanym elementem dziwnej układanki. Gdy byłem tam, czułem czasami jakbym nie do końca pasował, ale tutaj chyba jeszcze trudniej odnaleźć mi drogę. A może właśnie to pozwoliło mi znów zacząć pisać? Czas z bliskimi, z którymi nie widziałem się od miesięcy czy lat wydaję się jakby taki sam. Jak gdyby nigdy nic się nie zmieniło ani nie wydarzyło. Patrzymy na nasze twarze, ja widzę Twój uśmiech. Ty tylko czasem pytasz, dlaczego ja nie mam go tyle co kiedyś... Nie wstydzisz się mnie. Spędzamy ze sobą nowe chwile zupełnie jakbyśmy nigdy nie stracili tamtego czasu. Moi najbliżsi przyjaciele, z którymi spędzałem prawie każdy dzień przez ostatni rok wydają się teraz tak odlegli. Może nie powinienem, ale tylko czasami zastanawiam się, czy naprawdę istnieli. Odnoszę wrażenie jakby pomału zanikali mimo, że tego nie chce. Zupełnie tak jak po szczycie ekstazy następuje moment zejścia. Czy to wszystko miało miejsce? Czy mogę nazwać to śmiercią czy tęsknimy za sobą nawzajem? No bo przecież w lato nie ma śmierci... Lecz co dzieje z nami kiedy stajemy do siebie plecami z zamkniętymi oczami?


You know, sometimes I feel like we are splitted into two different worlds.  We are somewhere on the edge. Long time ago, I couldn't find myself in reality there, but right now, here, ain't any better. Sometimes we just can't fit the mould. We are the element of the bigger jigsaw. When I was there, from time to time I felt like I am kind of not belong to the world, but here it's even more difficult to find my way. But maybe that helped me to start write again? Time with the closest, which I've not seen for months or years is like the same. Like nothing actually changed or happened. We look on each other face, I see your smile. From time to time you just ask me why I don't have it so much as years ago. You are not ashamed of me. We have got new moments together like we would never loose any of them before. My closest friends, with who I spent almost every day past year seem to be so far away. Maybe I shouldn't but I've got a thoughts if they really exist? I feel as if they are slowly disappearing but I don't want that. Just like after the peak of ecstasy there is a moment of descent. Is everything ever happened? Can I named it "a death" or we miss for each others? Because there is no such a thing like "death" during summer... But how we can name the moment of standing with our backs turned to each other and with closed eyes?

W obliczu ostatnich wydarzeń – nałożeniu przez KRRiT* na polską stację telewizyjną TVN24 kary wynoszącej blisko 1,5mln zł za relacjonowanie kryzysu parlamentarnego w grudniu ubiegłego roku, postanowiłem porozmawiać z osobą pracują w mediach w Wielkiej Brytanii.

Dlaczego zainteresowałem się tym tematem?

Po pierwsze - ponieważ jest to pierwsza kara KRRiT wymierzona w media za relacjonowanie wydarzeń na żywo, pod drugie, drugi raz drugi w historii przekracza ona 1mln zł, po trzecie i co najważniejsze– jest to wg. mnie zamach na niezależność mediów.

Moim rozmówcą jest dziś Piotr Dobroniak - Szef programowy portalu Cooltura24. Felietonista londyńskiego tygodnika Cooltura. Video Reporter Zagraniczny Polskiej Agencji Prasowej.
Były korespondent TVP Polonia, współpracował również z Agencją Informacji TVP oraz kilkoma mediami brytyjskimi.

Porozmawiamy o swobodzie pisania, o tym, jaka panuje atmosfera w gronie polsko-angielskich mediów wobec ostatnich wydarzeń w Polsce oraz o tym jak w Wielkiej Brytanii wygląda odpowiedzialność karna mediów.

Już długi czas nie pisałem tutaj czegoś więcej, ale w tym momencie czuję taką potrzebę. Jako, że to zawsze było, jest i będzie moje miejsce, MINE FREEDOM. Myślę, że niektórym również się ten post przyda. Szczególnie tym pytającym o życie w Londynie.

Wiele razy pisałem o rutynie, jest to temat powszechny, omawiany przez tysiące pięknie formułujących słowa ludzi. "Nie daj się wpaść w rutynę" , "Rutyna zabija" etc. etc. Pewnie też dobrze znacie mój stosunek do Londynu. Przyszedł nowy rok, a wraz z nim nowe postanowienia i wiele nowej energii do realizowania nowych celów. Przede wszystkim postanowiłem w końcu wynieść się z miejsca, w którym nie czuję się dobrze. Jako że zawodowo nie spełniam się w swoim kierunku, w tym co robię najlepiej, nie zarabiam na tym, czego robienie sprawia mi największą frajdę, życie w przeludnionej, betonowej dżungli jest dla mnie bardzo uciążliwe. Kiedy wracam do Polski, czuję wzruszenie i ogromny sentyment. Patrząc z okna samolotu podczas lądowania w Polsce bardzo często kręci mi się w oku łza, ale jednocześnie kiedy z powrotem jestem w Londynie, czuję, że jestem w domu. To dość skomplikowane i zarazem nie. To miasto stało się moim domem. Jest teraz moim miejscem, bo przez te dwa i pół roku Londyn i ja zżyliśmy się z sobą, stało się ono częścią mnie. Czuję jednak, że to nie jest to. Swoje całe dorosłe i zawodowe życie (chociaż nie jest ono aż takie długie) zacząłem tutaj, ale mimo wszystko uważam, że nie jest to odpowiednie miejsce do życia.

Wracając do tej rutyny, chciałem zwrócić uwagę na powielające się schematy mieszkającego tutaj człowieka, które są dla mnie nie do zaakceptowania. Ciężka praca nie w swoim wykształceniu (Okej, możecie pomyśleć sobie, że tak akurat jest w większości miejsc na świecie. Jednak rozszerze tu swoją myśl. Zazwyczaj jest to praca fizyczna, tym bardziej, że większa część Polonii w Anglii BEZNADZIEJNIE porozumiewa się po angielsku stąd też nie ma większych szans na znalezienie pracy w "lepszym" zawodzie. Nie ma co ukrywać jesteśmy często wyzyskiwani, a jeżeli o wyższe stanowisko ubiega się jednocześnie Anglik i Polak, to mimo, że Polak zrobi swoją pracę dużo lepiej i tak ma marne szanse z konkurentem) oraz mieszkanie w beznadziejnych warunkach za PRZEOGROMNE kwoty (co tyczy się przede wszystkim Londynu i jest dla mnie jeszcze większym problemem). Dla tych, którzy usilnie twierdzą, że życie w Londynie jest super, a mają zero pojęcia podam Wam kwoty i statystyki :) Otóż przeciętny Polak w UK zarabia od 1000 - 1300 funtów miesięcznie. Statystyki w pierwszym roku kiedy się przyjeżdża wskazują, że zarabia się jeszcze mniej.

Minimalna krajowa w Wielkiej Brytanii wynosi dla osób poniżej 21 roku życia - £5,55 , od 21-25 lat - £6,95 , powyżej 25 roku życia - £7,20 .
Pracując na pełen etat - 40h w tygodniu, mając 21 lat jesteście w stanie zarobić po odliczeniu podatku i ubezpieczenia = £224 na tydzień.

Teraz Was zaskoczę pozytywnie, zazwyczaj dostaję się stawkę - £7,20! Ten szał daję Wam możliwość zarobienia 10 funtów więcej na tydzień ! A to daje Wam jednego drinka w Centrum Londynu albo podróż do centrum i z powrotem do Waszego mieszkania, nie koniecznie już z drinkiem... Ewentualnie możecie w przerwę swojej pracy kupić sobie kanapkę i kawę w kawiarni,  żebyście mieli siłę na dalszą pracę. Po zapłaceniu za Wasz lunch zostanie Wam majątek w wysokości £2,50...



No więc teraz kiedy sprawdzimy nasze średnie zarobki miesięczne wychodzi nam super kwota w okolicy 1 tysiąca funtów. Przecież to 5098 ZŁ! Kto w Polsce w wieku 21 lat zarabia ponad 5 tysięcy! To dopiero szał ! Ale teraz zejdźmy na ziemie.

Pokój w Londynie. Tak, tak bo to jest specjalny rodzaj pokojów - angielsko-londyński. Zazwyczaj są to klitki 3 metrów na 5, a zdarzają się i 2m x 3m (z dodatkowo ściętym sufitem), w której miałem okazję mieszkać, kosztowała mnie £400 na miesiąc. Średnio własnie tyle kosztuje pokój dla 1 osoby. Od £400 - £500.  
Ale spokojnie, załóżmy, że jesteś w tej szczęśliwej grupie ludzi, która ma drugą połówkę. Przecież możesz zaoszczędzić! Wynajmiecie pokój dwuosobowy ! Troszkę większy, z podwójnym łóżkiem. Taka przyjemność kosztuję średnio £700. Przeliczając na jedną osobę jest to £350. A więc zaoszczędzacie aż całe £50.

Doliczcie sobie miesięczny koszt podróży do pracy, czyli od min. £60 - £150.

Jedzenie - NAJTAŃSZE PRODUKTY, MAX OSZCZĘDZANIE - £150/miesiąc

Pracując 40h w tygodniu, zostaję Wam pod koniec miesiąca jakieś £150 na "małe zakupki". I tu jest ten plus, że faktycznie więcej ciekawszych rzeczy można za tę kwotę dostać niż w Polsce. Ale czy są to grube miliony przelewające się w portfelach Polaków w UK, o których większość myśli, kiedy słyszy słowa "pracuję za granicą"? No raczej nie.

Ale jako że my, super pracujący naród możemy się poszczycić z parobkowania i zapierdzielania jak woły pociągowe - jesteśmy w stanie zrobić 60-80h tygodniowo. (Co za wyczyn!) Wtedy i owszem, da się zarobić trochę pieniędzy. Można mieć życie na trochę większym standardzie, tylko że zapierdzielając tyle godzin (bo praca w Londynie przy liczbie osób jaka tutaj mieszka, już nie mówię czy w restauracji, w McDonaldzie, sklepie odzieżowym, w sklepie z kosmetykami jest ZAPIERDOLEM) uwierzcie - nie będziecie mieli ani siły ani czasu, żeby wydać wasze kochane funciki.

No i niestety tak ludzie tutaj żyją. A ja nie mam więcej zamiaru. Bo najgorsze co może się stać to zakleszczyć się właśnie w tę pułapkę pracy i takiego życia. Żeby coś więcej tutaj mieć, trzeba naprawdę się nakombinować, a co do tego raz, że trzeba mieć silny charakter, dwa trzeba być inteligentnym i ciągle walczyć o swoje. Uważam, że życie w Londynie jest po prostu za drogie i nie ma sensu zapierdzielać żeby móc opłacić tak drogie koszty życia. Szkoda czasu, siły i pracy nie w tym kierunku, którym chce się podążać.

Już dawno temu chodziła za mną po głowie myśl wyniesienia się stąd, ale teraz w końcu wraz z nowym rokiem podejmuję odpowiednie kroki. Wyprowadzam się z Londynu. Do stolicy Walii, gdzie z moich obserwacji i informacji, na które się natrafiłem wynika, że będzie lepiej. Mam taką nadzieję. A jak faktycznie będzie, dopiero się okażę w praktyce.

Trzymajcie kciuki za przeprowadzkę, która już niedługo ( w przeciągu najbliższych 30 dni).